Dag 3 en 4; Esneux-Saint Severin-Namen

Hier ben ik weer! Na paar fysiek zware dagen en veel pijn aan mijn voeten, nu weer even zin en tijd om jullie bij mijn tocht te betrekken.

Dinsdag vertrokken met wat kouder weer. Dit is voor mijn voeten een zegen. Wat heb ik toch veel blaren, welgeteld zo'n 19. Soms blaar onder blaar en dat is geen grapje, weet ik nu.  

Onderweg veel regen gehad en voor het eerst mijn poncho gebruikt. Lijk wel een grote blauwe smurf met dat ding om.  Onderweg heb ik nog moeten schuilen bij een huis dat ze aan het verbouwen waren. Toen de bewoners de schelp aan mijn rugzak zagen, kreeg ik direct koffie en een droge handdoek. Deze kleine geste doet een mens goed.

Aangekomen in Saint Severin op zoek naar een plek om mijn stempel te halen. Werd onderweg in dit dorpje aangesproken door een meneer die ook de stempel verzorgde en hij bood tevens onderdak aan voor 5 euro. Dat is weer mooi meegenomen. Veel verschil tussen een B&B en een pelgrimskamer is er toch niet in deze streek. Het is allemaal heel erg eenvoudig. Ik begin nu al de dingen die we thuis hebben enorm te waarderen. 

In de grote gemeenschappelijke ruimte zat een stel vrienden van deze man. Direct kreeg ik te eten, een heerlijk stuk Tarte Lardon, gebakken uit de oven van het dorpje. En natuurlijk een heeeerlijk glas wijn. Nu kijk ik dus niet naar het etiket, haha, smaakte gewoon verrukkelijk. Leuk gesprek gehad en toen even een uurtje slapen en vooral mijn voeten verzorgen.

's Avonds gegeten bij een mevrouw die iedere avond voor pelgrims kookt en ook het ontbijt verzorgt.  Goed gegeten, een lekkere preisoep met zelfgebakken brood en varkensfilet met asperges. Wat kun je hier dan blij van worden. Daarna een goede nachtrust gehad. 

Na ontbijt een knuffel van de vrouw des huizes, Bon Camino gewenst en vertrokken naar Namen. Onderweg een redelijk start, maar daarna een heel stuk naast het wandelpad van de Maas gelopen. Een heel saai en langdradig stuk met enorme pijn aan mijn voeten.

Zoeken naar onderdak was moeilijk, terwijl deze stad toch redelijk groot is.  Uiteindelijk een plekje gevonden via de Belgische gemeenschap voor pelgrims, bij een 70-jarige vrouw. Zij maakte gekookte vis en sla, maar deze was op zijn minst gezegd niet lekker. Erg volgde ook geen gesprek en dus ben ik maar na het eten naar bed gegaan.

Natuurlijk weer even gebeld met Chantal en de kinderen. Het is toch erg fijn om hen iedere dag (soms 3x) even te spreken. 

Wederom mijn voeten goed verzorgt, maar deze bezorgen mij op dit moment wel heel veel last. Moet nu toch echt doorbijten en vraag me af en toe af, waar ben ik aan begonnen.

Maar zoals Rogier zegt;  Na Pijn komt Kracht en na Kracht komt Rust.

Dit blijf ik maar steeds herhalen en als dit blarenfestival dan over is, ik vanzelf de kracht tegenkom om weer door te wandelen.