Dag 66,67; Pobena-Santander

Nadat ik uit de het stadje Pobena ben vertrokken, ben ik ook uit het Baskenland gelopen en de provincie Calabria binnengelopen. We gaan op weg naar de badplaats Santander.

De route langs de kust is tot Bilbao nog redelijk heuvelachtig. Vanaf nu heb je af en toe nog een stijging van maximaal 500 meter en dat is het dan ook. De uitzichten langs deze kust zijn wel echt uniek. Prachtig uitzicht op zee, waar de golven kapotslaan tegen de rotsen. Een groene ruige kustlijn. 
Het weer is nog steeds niet erg goed en ik heb last van regen, maar dat hebben jullie ook geloof ik. Volgens mij is het weer vergelijkbaar met Nederland, helaas.

De dorpjes waar ik doorheen loop zijn echt Spaans en er is ook hier veel armoede. Veel huizen staan te koop en door het slechte zomerweer komt het toerisme niet echt op gang. Buiten de enorme hoeveelheid pelgrims dan. 
Daarnaast zie je dat de vissers steeds meer verdwijnen en dat de industrie het gaat winnen, met mogelijk alle gevolgen van dien voor de natuur.
Het zijn zoals gezegd mooie dorpen om door heen te lopen, maar je hebt snel gezien. Er is namelijk niet veel te doen. 

Verder vind ik het slapen op dit moment echt een probleem. Het is een race tegen de klok om op tijd binnen te zijn bij de Albugers (herbergen die op basis van "Donativo" opereren. Wat je kunt betalen, betaal je en anders niet). Vaak staan mensen vroeg op en vertrekken om 5 uur om een plaats te hebben bij de volgende halte. Je slaapt met 40 mensen in een hok met een toilet en een douche en verder niets. Dit is op z'n zachts gezegd niet fijn. 
Het is zichtbaar te zien dat mensen dan ook steeds vermoeider en moeilijker lopen. Eerlijk gezegd mis ik nu ook mijn heerlijke nachtrust, doordat je soms uren in de knoflook- of alcoholgeur ligt van je medeslapers.  Vaak komt het ook door al dat gesnurk om je heen en daar word je niet vrolijker van. Zelfs de oordoppen helpen niet altijd.

Verder verlang ik erg naar het einde van de reis. Ben er wel een beetje klaar mee. Heb de dingen gedaan die ik moest doen en heb vooral zin om mijn gezin weer te zien. Goh, dat gemis is hardnekkig. Nog 26 dagen en dan gaat de stekker eruit, wat lopen betreft dan. 

Af en toe merk ik dat het moeilijk is om het nog op te brengen, maar opgeven en terug naar huis is geen optie. Afmaken tot de laatste meter, zou een goede vriend van mij zeggen en dat ga ik ook zeker doen!

Over 13 dagen komt een vriend van me en dat geef ook wel de motivatie om door te lopen. Eindelijk weer iets om naar uit te kijken.
Ik hoop dat hij wel een beetje geoefend heeft, want het is zeker de eerste week geen lolletje. Weinig slaap, de warmte die toch gaat komen, de rugzak op je rug, de lange afstanden en het tempo. Maar goed we wachten af en het zal wel goed komen. Ik sleep 'm er wel doorheen. 

Iedereen weer hartelijk bedankt voor de app-jes, de sms-jes, telefoontjes en leuke reacties op mijn blog. Het is zo fijn te weten dat mensen met je "meelopen" en dat geeft extra motivatie om door te gaan als je er even doorheen zit.  

Vandaag ook het goede bericht gehad dat zowel Nohre als Yzé goed zijn overgegaan en dat is ook een hele geruststelling. Daar heb ik me toch wel zorgen over gemaakt.  Hoe zouden zij zich aanpassen aan deze situatie? Ook omdat Chantal het extra druk heeft met alles.  Uiteindelijk door te vertrouwen (je kunt niet anders), zie je dat het toch allemaal goed komt. Weer een puntje geleerd.........

Vanavond eindelijk weer een gezellige slaapplaats gevonden. We zitten nu aan een hele lange tafel met zo'n 30 mensen te eten. Erg leuk en gezellig. En het uitzicht blijft prachtig.  Welterusten.