2e dag Pyreneeën

Na de bijzondere ervaring van gisteren, vol goede moed op weg naar de tweede dag in de bergen.

Het zonnetje kwam al vroeg door en alles ontwaakte langzaam. Na de eerste klim heerlijk genoten van het uitzicht en toen was het raak............
Van achteren kwam de mist op en binnen 5 minuten was het zicht minimaal.
Ik raakte twee keer echt in paniek omdat ik de route niet meer kon terugvinden en, dat is geloof mij, niet gezellig zacht uitgedrukt.
Na een paar keer op en neer te hebben gelopen, het pad was niet meer te vinden, ben ik uiteindelijk maar gaan zitten.  Heb toen alle opties met mezelf wel 10 x doorgesproken. Wat moet ik in godsnaam doen om heelhuids beneden te komen?

Uiteindelijk op de kompas van de telefoon gaan lopen en na 10 meter (wat veel verder leek) vond ik een wit en rood streepje geschilderd op een steen, die de route weergeeft. Nu moest ik nog bepalen welke kant dit was, terug waar ik vandaag kwam of verder de juiste kant op? De route loopt namelijk beide kanten op over de bergen. 
Uiteindelijk verder gezocht met de kompas en toen was ik op de juiste weg. Gelukkig werd het toen ook weer iets rustiger in mijn hoofd. Tjonge wat heb ik paniek gehad boven op die berg. 

Heb met mezelf ook meteen afgesproken dat ik dit soort risico's dan ook nooit meer zal nemen. Uiteindelijk ben je toch te onervaren in dit soort situaties. 
Vanaf het hoogste punt naar beneden geklauterd en na 8 uur lopen was ik er eindelijk. Nog steeds onder de indruk van hoe snel je kunt verdwalen en hoe snel het dus ook fout kan gaan. 

Nadat ik Chantal heb gebeld en haar mijn verhaal heb verteld, ben ik op bed gaan liggen en heb er nog de hele nacht aan gedacht. Dit ga ik nooit meer doen en helemaal niet alleen. Heb Chantal ook plechtig beloofd dat ik niet nog een 3e dag naar boven ga. De herinnering aan de bergen is geboren. Hier kom ik nooit meer.

Vanmorgen heb ik dan ook een treinkaartje gekocht om de onderbreking van de pelgrimsroute tussen Jean Pied de Port (de Franse route ) en de Caminio Northe 
te overbruggen. 
Eenmaal in de trein voelde het toch niet lekker. Ik wil absoluut geen vervoersmiddelen gebruiken, dus voelde me erg schuldig. Niet zeiken, maar lopen is het motto. 

4 km later ben ik dan ook uitgestapt. Heb in de de stationsrestauratie een kaart gepakt en ben toen via de "normale" wegen naar Spanje gelopen. Na 37 km kwam ik dan ook in Irun terecht. 
Het was toch wel een speciaal gevoel om het bordje Spanje te kunnen fotograferen. 
In Irun aangekomen heb ik mijn slaapplaats gevonden, een gemeentelijke opvang voor pelgrims.
De plek zelf is niet echt lekker, een achterbuurt met een hoop dronken en schreeuwende mensen. Maar ach, het bed is goed en kosten zijn maar 12,50 euro inclusief ontbijt.  
Irun is een mooie stad en je proeft gelijk het temperament van Spanje. Wat een opluchting na al die suffe depressieve Fransen van de afgelopen maanden (uitzonderingen daargelaten).
Morgen naar San Sebastian en dan lekker een dag relaxen op het strand.

Ik heb mijn portie weer even gehad.