Dag 42, 43, 44; Perigeuex- Chateau de Puyferrat-Mussidan

Met veel gemengde gevoelens afscheid genomen van Roger en van mijn schoenen. 
Het klinkt raar, maar de week met Roger was erg bijzonder en goed voor ons allebei.
Het heeft onze vriendschap meer diepgang gegeven en wij snappen elkaar nu beter .
Kortom, was een fijne week, waar ik met veel warmte aan terugdenk. 

Maar ook van mijn schoenen heb ik afscheid moeten nemen. 
Deze twee maatjes, die mij dag in dat uit voor totaal 1200 km hebben gesteund,  pijn gedaan, maar ook hebben geholpen om dit te doen. Wordt bijna emotioneel voor een paar schoenen, haha.
Ik heb in Perigeuex nieuwe gekocht en mijn twee vrienden aan Roger mee terug gegeven.

Nadat ik Roger al strompelend met een stok op de trein heb gezet, zijn wij verder gegaan in de regen en heb ik nog even aangehaakt bij onze Belgische vrienden. Ik wilde na deze intensieve week met Roger nog niet alleen verder gaan. Had toch nog behoefte aan mensen om me heen.  

Met name Patrick en Emiel zijn twee goede en leuke kerels, ieder met hun eigen verhaal. Zij lopen deze tocht voor het goede doel, namelijk MS ziekte. Hebben in totaal al voor 18.000 euro opgehaald. Echt super goed. 

Het bijzondere is dat zij laatst een sterfgeval hebben gehad,  een kleindochter in hun directe omgeving en hiervoor vier dagen zijn teruggegaan naar Belgie. Daarna hebben ze hun reis weer voortgezet. 
Emiel verwerkt dit hele verhaal op zijn eigen manier. Het is een mooi gegeven om te zien met welk respect en rust hij dit proces oppakt en doorstaat. Heel knap hoe hij hiermee omgaat. 

Na de komst van Roger, de gesprekken en de rust die je krijgt tijdens het wandelen zijn er voor mij ook een aantal zaken steeds duidelijker geworden. Alles krijgt inmiddels een eigen plekje en dat is fijn. Je voelt dat je weer meer ruimte krijgt voor de toekomst. Vragen zoals "wat wil ik nog ondernemen en doen" tot "hoe ga je je leven verder vormgeven". Deze gedachten en ideeën hierover kunnen nu rijpen en dit begint iedere dag meer vorm te krijgen. Het is een fijn proces om ook de zaken uit verleden te kunnen plaatsen in de context zoals ze daadwerkelijk zijn en niet zoals je soms denkt dat ze zijn. 

Aangekomen bij Chateau de Puyferrat hebben we geslapen in een echt kasteel dat vanaf de Middeleeuwen al onderdag biedt aan pelgrims. Het lag iets uit het centrum en zijn eerst gaan eten. Helaas verkeerde volgorde, want na het eten was de winkel al gesloten, dat betekend dus geen eten voor de ochtend. 

Vandaag is het prachtig weer tot in de middag. Enkele regenbuien, maar de verwachtingen zien er eindelijk goed uit voor het weekend. 
Ik heb nog een kleine 300 km te gaan en dan zit ik al in Spanje. Heb met Roger de helft inmiddels gepasseerd en ben erg benieuwd wat Spanje me gaat brengen.  
Ben toch wel een beetje trots dat ik zover ben gekomen en ik denk dat er een aantal mensen zijn die dit nooit hadden gedacht. Ik was dan ook niet de ultieme wandelaar, deed bijna alles met de auto. Maar dat dit lopen zo ontzettend fijn en mooi was, had ik zelf ook niet helemaal durven dromen. Ik ga gewoon door en verheug me wel heel erg op 10 augustus, dan is Chantal er met de kinderen. Heerlijk. 

15 juni; Op weg naar Mussidan,  38 km

Inmiddels alweer op het eindstation. De 38 km inmiddels achter de rug. Het was een beetje teveel van het goede, maar hierdoor kunnen we wel zaterdag het voetbal zien van de Rode Duivels. Daarom een langere tocht gemaakt, in de hoop om dan lekker een paar biertjes te kunnen drinken met een goed beeldscherm. Rest lees je verderop. 

Geslapen in een zeer slechte onderkomen. Het eten was precies afgemeten, twee aardappels, een stukje vlees en een half glas wijn. En dit voor een schandalige 35 euro. Voor grote kerels met dit energieverbruik is dit dus echt te weinig. 

Het hoogtepunt van de avond was ook nog, dat na het diner direct het ontbijt met de koffie werd meegegeven. Bedoeling was dat we deze koffie dan in de magnetron konden opwarmen. Nou, dan breekt je zowat iedere klomp. 

Zaterdagochtend zelf thee gemaakt voor met was citroensap uit de keuken. Lekker tegen de dorst. En dan snel op pad, want we willen het voetbal vanavond zien.
De temperatuur wordt al iets beter en dat is fijn. Aangekomen en een Ibis hotel genomen. Even weer alles wassen en je even verwennen met een goed, schoon bed en luxe badkamer. 
Wat hebben we genoten van de wedstrijd. Een historisch moment voor onze zuiderburen. 
Het mooie was dat Emiel en Patrick daarna gingen Skypen met het thuisfront en zagen wat een feest het was in Belgie. Toen braken die twee als kleine kinderen. Prachtig om te zien dat twee sterke kerels het niet droog kunnen houden. Dit was niet zozeer voor het voetbal, maar meer het gemis van iedereen thuis.

Daarna nog wat bier gedronken en in ons hotel gegeten. En toen ging het lampje voor Jantje snel uit.........