De laatste 2 weken!
2 augustus 2016 - Guitiriz, Spanje
En dan is het eindelijk dinsdag.....de dag dat Jos arriveert om met mij tot het einde te lopen. Heb 2 dagen gewacht en ben wel klaar om weer verder te gaan. En daar is hij dan, maar....................zonder rugzak. Ik raak al een beetje in paniek, maar Jos verzekerd mij, dat bij het ochtendgloren van de volgende dag de rugzak wordt nageleverd door de vliegtuigmaatschappij. Met overstappen in Barcelona naar Ovieto is deze namelijk daar blijven staan.
Wat een pech, maar dat mag de pret niet drukken. We maken er gewoon een gezellige avond van. Dag erna nog geen rugzak en alweer is het dan wachten. Ik word tegen de middag toch erg nerveus hiervan en daarom besluit ik verder te lopen naar de volgende plaats omdat we toch een slaapplek moeten hebben. Jos gaat terug naar het vliegveld om te kijken of de rugzak er is. Uiteindelijk om een uur of 7 's avonds is het dan gelukt. Wat een vervelende start voor Jos.
Omdat ik deze dag zo laat ben gestart, heb ik maar 20 kilometer kunnen lopen en moesten we donderdag een flink stuk inhalen. Dus met Jos de eerste dag 50 kilometer verzet. Dit betekend natuurlijk een hele zware tocht en dus ook de eerste pijntjes bij mijn mede wandelaar.
Na dag 2 en 3 zijn de voeten al ingetapet en betwijfel ik eigenlijk of Jos het wel zo leuk vind. Hij is wel iedere avond total loss, maar houd gelukkig de moed erin. En na een flesje wijn, vergeet je ook snel wat de dag heeft gebracht.
Het enige wat mij momenteel bezighoud, is de eindstreep. Het liefste zou ik nog harder willen lopen, maar uiteindelijk heeft dat natuurlijk geen zin. Chantal komt toch pas volgende week dinsdag. Ik zou nog kunnen doorlopen naar Finestera, maar misschien wil ik dit wel met ons vieren doen. Ritueel de kleren verbranden en 100 speciale dagen van mijn leven afsluiten als gezin. Ik klink al bijna zweverig.........
Toch is dit ook weer niet het geval. Je komt wel heel veel mensen tegen op deze route die redelijk "zweverig" zijn, maar ik ben er ook echt achter gekomen dat ik gelukkig ben met het leven thuis. Dat ik veel lieve, leuke, gezellige mensen om me heen heb en dat ik misschien met sommigen hiervan nog een betere band wil opbouwen. Er echt tijd voor maken en je niet weer laten opslokken door de drukte van alledag.
Verder ben ik redelijk aan het verslijten. Mijn benen en voeten hebben toch echt veel geleden en dat begin ik ook echt nu te voelen. De laatste loodjes..........zijn echt heel erg zwaar.
Om positief af te sluiten...............NOG 7 DAGEN!!!!!
En nog maar..............100 KILOMETER!!!!!!!
Ik ken je nog niet echt maar weet je wel intussen te waarderen..Amber zei het al, Jan is een doorzetter!
Maar ik ben zelf toch iemand van het ook echt doen..velen zeggen wel wat, maar beste kerel, jij hebt het gedaan, trots op jezelf zijn, daar gaat het om en heeel veel leren, over jezelf!
Ik wens je nog veel succes, je missie is denk ik al dik geslaagd!
Op naar een nog bewuster leven, het is je gegund!
Nog ff volhouden dus en je kunt weer volop genieten van je gezin!
Groetjes Rob
Je mag best heel trots zijn op je zelf!!
Maak het nog een beetje leuk samen.
Groeten,
Miek,Lien
Met veel bewondering voor jou,
Ria
Top ! Geweldig dat het er al weer bijna opzit. Ik heb genoten van je verhalen die je hebt geschreven, misschien moet je er ook maar een echt boek over schrijven. Zelf net terug van cruise vakantie met Ellen naar ST. Petersburg en volgende week met Ad op stap voo onze laatste etappe naar Santiago. Geen geweldige voorbereiding dus, maar met enige wilskracht, wat jij hebt bewezen komen wij omstreeks 16 augustus aan in Santiago, dan ben jij waarschijnlijk weer in ons mooie Valkenburg ?? groeten, Rob
Geniet van volgende week aankomst in Santiago en het weerzien met je gezin
Je wist het al, maar nu helemaal.... en dinsdag staan ze dan alle drie met meer dan open armen klaar voor je.....xxxx
Bedankt voor je mooie reisverhalen!
Groetjes, Ria